Ner 1. – Cieszyn d. 10. Stycznia. – R. 1852.
Stefan Vogoride urodził się w 1775 roku jako Stojko Conkow Stojkow. Pochodził z książęcego, bułgarskiego rodu. Był wnukiem Sofroniusza Wraczańskiego, prawosławnego świętego, autora zbiorów kazań i pouczeń moralnych, jednego z głównych twórców okresu bułgarskiego odrodzenia narodowego.
Studiował w greckim Saint Sava College w Bukareszcie, gdzie zmienił nazwisko. Po ukończeniu studiów dołączył do tureckiej floty i pod dowództwem Seida Mustafy Paszy (przyszły sułtan Mustafa IV Pasza) wziął udział w drugiej bitwie pod Abukirem w Egipcie (25 lipca 1799) przeciwko Napoleonowi. Bitwa była ostatnim zwycięstwem Napoleona Bonaparte w Afryce. W bitwie tej Napoleon zdecydowanie pobił turecką armię.
W roku 1812 Stefan Vogoride trafił do Mołdawii gdzie w okresie rządów Scarlata Callimachiego był gubernatorem Gałacza. Był kajmakamem Wołoszczyzny (1821) i Mołdawii (1822). W okresie powstania antytureckiego wywołanego przez Aleksandra Ipsilantiego w 1821 roku pełnił różne funkcje w księstwach rumuńskich z ramienia osmańskiego. Po wojnie rosyjsko-tureckiej (1828-1829) był doradcą sułtana Mahmuda II, który dał mu tytuł księcia (beja) i mianował go gubernatorem wyspy Samos. Odwiedził Samos tylko raz w 1839 roku, a wyspą rządził ze Stambułu. Nazwę jej stolicy zmienił, od swego imienia, na Stefanopolis. Był znienawidzony przez miejscową ludność grecką za chciwość i dyktatorską politykę. W 1849 roku, po powstaniu greckich mieszkańców wyspy, utracił swoje stanowisko. W czasie rządów Abdülmecida I był cesarskim doradcą i członkiem Rady Tanzimatu.
Vogoride był jedynym chrześcijaninem, który po 1453 roku gościł w swoim domu tureckiego sułtana. Otrzymał też zgodę na ufundowanie cerkwi bułgarskiej w Konstantynopolu, której nadano wezwanie św. Stefana.
Tekst pierwotnie ukazał się na Histmag.org
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz