Ner. 35. – Cieszyn d. 1. Września. – R. 1855.
Ner. 2. – Cieszyn d. 9. Stycznia. – R. 1858.
Ner. 46. – Cieszyn d. 13. Listopada. – R. 1858.
Ida Pfeiffer urodziła się 14 października 1797 roku w Wiedniu. Była trzecim dzieckiem zamożnego kupca o nazwisku Reyer. Miała pięciu braci, dlatego jako dziecko wolała chłopięca odzież i chłopięce zabawy, lubiła też sport. Otrzymała również wykształcenie jakie zwykle dawano chłopcom. W dzieciństwie czytała dzienniki z podroży i zawsze marzyła o obcych krajach. Gdy miała pięć lat odbyła swoją pierwsza podróż do Palestyny i Egiptu. Na jej wychowanie w chłopięcym stylu pozwalał ojciec, jednak zmarł on w 1806 roku. Wtedy matka Idy przekonała ją do noszenia dziewczęcych ubrań a także do nauki gry na fortepianie.
W 1820 roku zgodziła się na małżeństwo z rozsądku i wyszła za starszego o 24 lata prawnika z Lwowa – Marka Antona Pfeiffera. Została zmuszona do zajmowania się domem i wychowania synów. Pan Pfeiffer został zmuszony do rezygnacji ze swojego stanowiska i trudno było mu znaleźć nową pracę, przez co jego rodzina popadła w kłopoty finansowe. Ida w tym czasie dawała lekcje rysunku i muzyki. Sytuacja finansowa rodziny poprawiła się dopiero po śmierci pani Reyer, po której Ida otrzymała spadek. W 1838 roku zmarł Mark Anton, a niedługo potem jej synowie usamodzielnili się. Ida wreszcie mogła spełnić swoje marzenia z dzieciństwa i wyruszyć w podróż dookoła świata.
Pierwszą swoja podróż odbyła w 1842 roku. Ruszyła wzdłuż Dunaju do Morza Czarnego, następnie do Istambuły, Palestyny i Egiptu. Do Wiednia wracała przez Włochy. Sprawozdanie z tej podróży opublikowała w dwutomowej książce „Reise einer Wienerin in das Heilige Land” („Podróż kobiety z Wiednia do Ziemi Świętej”). W 1845 roku odbyła podróż do Skandynawii i Islandii, po której wydała książkę „Reise nach dem skandinavischen Norden und der Insel Island” (Podróż do skandynawskiej północy i wyspy Islandii). Pieniądze ze sprzedaży książek pozwoliły jej na kolejne podróże.
Już w 1846 roku wyruszyła na następną wyprawę, tym razem dookoła świata. Odwiedziła Brazylię, Chile i inne kraje Ameryki Południowej, Tahiti, Chiny, Indie, Persję, Azję Mniejszą, Grecję. Do Wiednia powróciła w 1848 roku, gdzie wydała kolejną książkę: „Eine Frau fährt um die Welt” (Kobieta podróżuje po świecie).
Druga jej podróż dookoła świata rozpoczęła się w 1851 roku. Wyjechała najpierw do Anglii, a następnie do RPA, skąd zamierzała rozpocząć badanie wnętrza Afryki. Okazało się to jednak niewykonalne. Wyruszyła więc na Archipelag Malajski, Wyspy Sundajskie i Moluki. Na Borneo odwiedziła i opisała lud Dajaków, a na Sumatrze (jako jedna z pierwszych badaczy) opisała lud Bataków. Następnie, po wizycie w Australii, udała się do Kalifornii, Oregonu, Peru, Ekwadoru i Nowej Gwinei, a następnie znowu w kierunku północnym aż do Wielkich Jezior. Po powrocie do domu w 1854 roku opublikowała książkę „Meine zweite Weltreise” (Moja druga podróż dookoła świata).
W maju 1857 roku rozpoczęła zwiedzanie Madagaskaru. Wdała się jednak w spisek przeciwko królowej Ravalonie I Okrutnej i w lipcu razem z wszystkimi Europejczykami przebywającymi na wyspie została z niej wydalona. Na Madagaskarze Ida zachorowała i podupadła na zdrowiu. Zmarła 28 października 1858 roku w Wiedniu (najprawdopodobniej na raka lub malarię). Ostatnia książka Idy została wydana przez jej syna Oskara w 1861 roku pod tytułem „Reise nach Madagascar” (Podróż na Madagaskar). Do książki dołączono biografię podróżniczki.
Ida Pfeiffer była członkiem towarzystw geograficznych w Berlinie i Paryżu. Z powodu płci nie mogła zostać członkiem londyńskiego Royal Geographical Society. Była jedną z pierwszych kobiet odkrywców, jej książki przetłumaczono na kilka języków. Jej zapiski okazały się przydatne wielu badaczom, m.in. etnologom, ponieważ opisywała obce kultury, ich styl życia. Ze swoich podróży przywiozła tysiące roślin, minerałów i zabytków, które obecnie prezentowane są w Muzeum Historii Naturalnej i Muzeum Etnologii w Wiedniu.
