Pod koniec XVIII wieku europejskie mocarstwa usiłowały obalić powstałą w wyniku rewolucji I Republikę Francuską. Strach przed rozprzestrzeniającymi się ideami rewolucyjnymi doprowadził do wielu lat wojny, w której brali udział również Polacy.
Ner. 31. – Cieszyn d. 8. Października. – R. 1853
Po zwycięstwie nad I koalicją antyfrancuską w 1797 roku Napoleon Bonaparte wyruszył z wyprawą do Egiptu. Jego nieobecność postanowiły wykorzystać europejskie mocarstwa zawiązując II koalicję antyfrancuską. W jej skład weszły: Austria, Rosja, Wielka Brytania, Portugalia, Królestwo Neapolu i Imperium Osmańskie. Drugą stroną konfliktu były: Francja, Hiszpania, Dania i Legiony Polskie pod wodzą Jana Henryka Dąbrowskiego.
17 czerwca 1799 roku wojska francuskie pod dowództwem generała Etienne Macdonalda spotkały się nad rzeką Trebbią z armią rosyjsko-austriacką dowodzoną przez feldmarszałka Aleksandra Suworowa. Po trzech dniach walki Francuzi zostali zmuszeniu do ucieczki. Odwrót głównych sił osłaniała 1. Legia Polska generała Dąbrowskiego, która poniosła tym samym ogromne straty. W wyniku tej porażki Napoleon utracił całe północne Włochy.
W późniejszych latach koalicjanci przegrali szereg bitew, a Francuzom udało się wygrać wojnę. 9 lutego 1801 roku podpisano traktat w Lunéville oznaczający faktyczny rozpad II koalicji antyfrancuskiej. W stanie wojny z Francją pozostała tylko Wielka Brytania, która pokój podpisała 25 marca 1802 roku w Amiens.
Zwycięski dowódca znad Trebbi, Aleksandr Wasiljewicz Suworow, urodził się 24 listopada 1729 roku w Moskwie. Był doskonałym dowódcą i teoretykiem wojskowym, a zarazem uchodził za osobę niezrównoważoną psychicznie (np. miał podobno w zwyczaju osobiście budzić wojsko naśladując koguta). Już od dzieciństwa, u boku ojca generała lejtnanta Wasilija Iwanowicza Suworowa, przygotowywał się do swojej wojskowej służby. Uczył się matematyki, literatury, historii sztuki, astronomii, języków obcych, jeździectwa, strzelectwa, szermierki, taktyki, kartografii, artylerii, sztuki fortyfikacji i historii sztuki wojennej. Brał udział w wojnie siedmioletniej, tłumił konfederację barską i insurekcje kościuszkowską, walczył w wojnach rosyjsko-tureckich, kierował budową umocnień i fortyfikacji w Kubaniu i na Krymie, dowodził wojskami austriacko-rosyjskimi II koalicji antyfrancuskiej. Podczas tej ostatniej, w trakcie tzw. kampanii włoskiej odniósł znaczące zwycięstwa m.in. właśnie nad Trebbią i pod Novi. Za swoje sukcesy we Włoszech został mianowany generalissimusem i księciem italskim. Kampania włoska okazała się również ostatnią w jego życiu kampanią wojenną. Popadł bowiem w niełaskę u cara Pawła I, a wkrótce zmarł w Sankt Petersburgu (18 maja 1800 roku). W czasie swojej służby odniósł ponad 60 zwycięstw i nigdy nie został pokonany.
Tekst pierwotnie ukazał się na Histmag.org
