sobota, 8 sierpnia 2015

Browar Zamkowy w Cieszynie

Browar Zamkowy w Cieszynie był niegdyś jednym z najbardziej znanych browarów w monarchii austro-wegierskiej. Dziś, choć utracił na znaczeniu, dalej jest miejscem niezwykłym i wciąż kultywuje tradycje piwowarskie.

Gwiazdka Cieszyńska, pismo dla zabawy, nauki i przemysłu.
Ner. 34. – Cieszyn d. 29. Października. – R. 1853.

Gwiazdka Cieszyńska, pismo dla zabawy, nauki i przemysłu.
Ner. 35. – Cieszyn d. 5. Listopada. – R. 1853.

Gwiazdka Cieszyńska, pismo dla zabawy, nauki i przemysłu.
Ner. 12. – Cieszyn d. 25. Marca. – R. 1854.

Gwiazdka Cieszyńska, pismo poświęcone wiadomościom politycznym, nauce, przemysłowi i zabawie.
Rocznik 78. – W Cieszynie, wtorek, 24. marca 1925. – Nr. 24.

Gwiazdka Cieszyńska, pismo poświęcone wiadomościom politycznym, nauce, przemysłowi i zabawie.
Rocznik 88. – W Cieszynie, wtorek, 19. kwietnia 1935. – Nr. 32.

Przytoczone artykuły z Gwiazdki Cieszyńskiej o nowych dzierżawcach browaru mówią zapewne o jakimś mniejszym browarze miejskim („mamy także znowu dobre piwo, tak miejskie jako też i zameckie”). Bardzo prawdopodobne, że był to lokal gastronomiczny, w którym warzono piwo własnego wyrobu. Niemniej jednak powyższe wycinki są dobrą okazją do wspomnienia Brackiego Browaru Zamkowego i jego historii.

Historia cieszyńskiego piwowarstwa sięga nawet X wieku. Już wtedy miejscowa ludność domowymi sposobami warzyła słabo sfermentowany trunek, spełniający głównie funkcje odżywcze. Bardziej zorganizowana produkcja pojawiła się w wieku XIII gdy Cieszyn uzyskał monopol warzenia i wyszynku piwa w obrębie jednej mili od murów miasta.

W 1468 roku przyjęto cieszyńskie prawo propinacyjne (wyłączne prawo do produkcji piwa, gorzałki i miodu). Jednym z pierwszych gatunków piw cieszyńskich, rejestrowanych w źródłach (a najstarsze wzmianki pochodzą z XVII wieku), jest Mastne, które zyskało uznanie nie tylko w ówczesnej Polsce, ale również w Czechach i krajach niemieckich. Jego nazwa wywodzi się od słów „mięsisty”, „pełny”, co podkreślało bogactwo jego składników.

Na początku XIX wieku przemiany gospodarcze i społeczne spowodowały, że browarnictwo mieszczańskie przestało być konkurencyjne. Był to również czas kiedy arcyksiążę Karol Ludwik Habsburg zlecił w Cieszynie rozbiórkę ruin zamku piastowskiego i budowę klasycystycznego pałacu. Niejako przy okazji postanowiono również o wybudowaniu browaru. W 1864 roku kamień węgielny pod budowę położył sam arcyksiążę Albrecht Fryderyk Habsburg, którego uważa się za założyciela browaru.

Arcyksiążęcy Browar Zamkowy był jednym z pierwszych polskich browarów typu fabrycznego, został wyposażony w najnowocześniejsze urządzenia i maszyny piwowarskie. Stosunkowo szybko wprowadzono tam również maszynę parową. Jedną z najważniejszych technologicznych nowości było zastosowanie w produkcji piwa procesu fermentacji dolnej w odkrytych kadziach. Piwo z Cieszyna szybko zyskało sławę i uznanie, znane było na całym terenie monarchii austro-wegierskiej. Wyjątkowym uznaniem cieszyło się w restauracjach Krakowa i Lwowa.

Po zakończeniu I wojny światowej browar upaństwowiono i powołano Państwowe Zamkowe Zakłady Przemysłowe w Cieszynie. W 1938 roku w Urzędzie Patentowym zarejestrowano symbol browaru – Wieżę Piastowską. W czasie okupacji browar został przejęty przez Niemców, którzy nie zaprzestali produkcji. Z kolei po wojnie browar został włączony w skład Bielskich Zakładów Piwowarsko-Słodowniczych, a w latach 50. został połączony z browarem w Żywcu.

Obecnie Bracki Browar Zamkowy wchodzi w skład Grupy Żywiec i jest jej najmniejszym browarem. Ma charakter żywego muzeum piwowarstwa, które można zwiedzać m.in. podczas Święta Trzech Braci w czerwcu, czy Brackiej Jesieni we wrześniu. Obecnie warzy się tu piwa Brackie i Żywiec Porter a także piwa specjalne dla Grupy Żywiec, będące markami jednorazowymi (Bracki Koźlak Dubeltowy, Brackie Mastne, Brackie Pale Ale Belgijskie).

Browar Zamkowy w Cieszynie
Tekst pierwotnie ukazał się na Histmag.org

Katastrofa transatlantyku Arctic

W XIX wieku prężnie rozwijał sie transport transatlantycki, który był przedmiotem rywalizacji nie tylko wielkich przedsiębiorstw ale także państw. Nie obyło się również bez tragicznych katastrof.

Gwiazdka Cieszyńska, pismo dla zabawy, nauki i przemysłu.
Ner. 44. – Cieszyn d. 25. Listopada. – R. 1854.

W XIX wieku z maszyny parowej zaczęto korzystać również na statkach. Spowodowało to odejście od napędu żaglowego i przejście na napęd mechaniczny. Dzięki temu czas podróży z Europy do Ameryki Północnej uległ znacznemu skróceniu. W 1838 roku SS Great Western przepłynął Atlantyk w 15 dni, co było zwiastunem nowej ery w handlu transatlantyckim.

W 1838 roku Samuel Cunard założył Brytyjską i Północnoamerykańską Królewską Parowcową Kompanię Pocztową, która stała się regularnym przewoźnikiem poczty z Wielkiej Brytanii do Ameryki Północnej. Firma Cunarda, subwencjonowana przez państwo brytyjskie, stała się poważnym zagrożeniem dla innych państw, dlatego zaczęły powstawać nowe, wspierane przez rządy przedsiębiorstwa. W 1845 roku przetarg na przewóz poczty ogłosił również Kongres Stanów Zjednoczonych. Przetarg wygrał Edward Knight Collins, który stał się tym samym największym konkurentem Samuela Cunarda.

Edward Collins

Collins urodził się 5 sierpnia 1802 roku. W 1821 roku dołączył do firmy ojca a trzy lata później został jego partnerem. Początkowo zajmowali się regularnym transportem między Meksykiem a Nowym Jorkiem, później Collins zaangażował się w handel bawełną między Nowym Orleanem a Nowym Jorkiem. W 1847 roku otrzymał dotację rządową i stworzył Parowcową Kompanię Pocztową Stanów Zjednoczonych. W jej szeregi powołał cztery statki: Atlantic, Baltic, Pacific i Arctic. Były to nowoczesne jednostki, znacznie lepsze od tych służących w Cunard Line: były dwukrotnie większe, szybsze, posiadały wiele innowacji (np. parowe ogrzewanie, bieżącą wodę i system wentylacyjny we wszystkich kabinach).

Chlubą floty Collins Line był SS Arctic, jeden z największych, najwspanialszych i najbardziej luksusowych statków w tym czasie. Pokonywał Ocean Atlantycki w czasie 9 dni i 17 godzin, co było ówczesnym rekordem. 21 września 1854 roku SS Arctic wyruszył z Liverpoolu do Nowego Jorku. Sześć dni później, płynąc z maksymalną prędkością, we mgle, zderzył się z francuskim statkiem rybackim Vesta. Kapitan James C. Luce próbował dotrzeć do brzegu, lecz Arctic pozbawiony wodoszczelnych grodzi szybko nabierał wody, wkrótce przewrócił się i zatonął, zaledwie 15 mil od przylądka Cape Race w Nowej Funlandii. W katastrofie zginęło ponad 300 ludzi, w tym żona Edwarda Collinsa - Mary Ann, ich dziewiętnastoletnia córka i piętnastoletni syn. W Nowym Jorku wybuchł skandal, gdy wyszło na jaw, że wśród ocalałych było 60 członków załogi i zaledwie 24 pasażerów.

Gdy dwa lata później zaginął bez wieści bliźniaczy SS Pacific, Kongres USA cofnął swoją dotację i w ten sposób Edward Collins zbankrutował. Zmarł 22 stycznia 1878 roku. Od tego momentu na Atlantyku zaczęła królować istniejąca do dziś Cunard Line.

SS Arctic

Do linii Cunarda należały m.in.: Persia (pierwszy żelazny transatlantyk), RMS Carpathia (który zasłynął uratowaniem ponad 700 rozbitków z Titanica) i Queen Mary (sławny transatlantyk, ostatni wielokominowiec Atlantyku). Firma nigdy nie straciła statku pasażerskiego w wyniku katastrofy (a jedynie w wyniku działań wroga w czasie wojny).

Tekst pierwotnie ukazał się na Histmag.org