Po wiekach teokratycznych rządów przekształcił Czarnogórę w świeckie księstwo. Za jego panowania udało się Czarnogórze wyznaczyć granicę z Turcją i osiągnąć niezależność.
Ner. 11. – Cieszyn d. 18. Marca. – R. 1854.
Daniel (Danilo) I Petrović-Njegoš urodził się 25 maja 1826 roku w Njeguši, w Czarnogórze. W 1851 roku zmarł władca Czarnogóry, a stryj Daniela – Piotr (Petar) II Petrović-Njegoš, który w testamencie wyznaczył młodego bratanka na swojego następcę. Senat jednak, pod wpływem jednego z najbogatszych ludzi w kraju Đorđije Petrovicia, władcą ogłosił starszego brata Piotra II, Pero Tomov Petrovicia. W krótkiej walce o władzę Pero przegrał, ponieważ Daniel miał wyraźnie większe poparcie wśród czarnogórskiego ludu.
Po wiekach rządów teokratycznych Daniel przekształcił Czarnogórę w świeckie księstwo. Tym samym stał się pierwszym czarnogórskim świeckim księciem. Miał również aspiracje, aby podnieść Czarnogórę do rangi królestwa, jednak nie udało mu się tego osiągnąć za życia.
W 1852 roku zaangażował się w wojnę z Imperium Osmańskim. Z pomocą starszego brata pokonał Turków w Ostrogu w 1853 roku i w bitwie pod Grahovacem, 1 maja 1858 roku. Zwycięstwo to miało bardzo ważne znaczenie, nie tylko symboliczne. Z jednej strony bowiem przysporzyło Czarnogórcom chwały, która została wkrótce uwieczniona w pieśniach i literaturze wszystkich Słowian Południowych, w szczególności Serbów w Wojwodinie (ówcześnie węgierskiej). Zwycięstwo zmusiło również europejskie mocarstwa do oficjalnego wyznaczenia granicy między Czarnogórą i Turcją, co oznaczało de facto uznanie czarnogórskiej niepodległości.
Wielkim sojusznikiem Petrovicia-Njegoša była Rosja, która po klęsce w wojnie krymskiej nie była w stanie wesprzeć Księstwa Czarnogóry. Rząd Rosji ogłosił jednak, że uznawał i, niezależnie od pozycji innych mocarstw, będzie uznawał niepodległość Czarnogóry. Z drugiej strony Daniel I przejawiał postawę frankofilską, przez którą przysporzył sobie wielu wrogów. Przyjął nawet od Francji wsparcie finansowe, co wielu wpływowych Czarnogórców postrzegało jako zdradę Rosji.
W sprawach krajowych Daniel był autorytarnym, a czasem nawet brutalnym władcą. Zorganizował system podatkowy, który został przyjęty przez wszystkie klany czarnogórskie, z wyjątkiem klanu Kuci. Aby go ukarać, książę wysłał w 1856 roku swojego starszego brata Mirko z rozkazem zabicia nie tylko wszystkich liderów zbuntowanego klanu, ale także ich dzieci w kołyskach. W wyniku tego Mirko zabił 247 osób (w tym tylko 17 żołnierzy, a reszta to osoby starsze i dzieci). Książę był również inicjatorem pierwszego spisu ludności w Czarnogórze i zarządził, aby wszystkie gospodarstwa domowe były rejestrowane.
Daniel I Petrović-Njegoš został zamordowany przez Todora Kadića z klanu Bjelopavlici 13 sierpnia 1860 roku, kiedy wsiadał na pokład statku w porcie w Kotorze.
Tekst pierwotnie ukazał się na Histmag.org
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz